Do pobrania w pliku pdf- (kliknij)
Konspekt. Wychowanie dzieci i młodzieży w rodzinie.pdf
II. Część Spotkania. Odpowiedzi.pdf
KONSPEKT
Temat: Wychowanie dzieci i młodzieży w rodzinie
Cele:
- Opisanie właściwej relacji: rodzic – dziecko w procesie wychowania.
- Ukazanie godności i bezcennej wartość osoby dziecka i rodzica w procesie wychowania.
- Uświadomienie, że prawidłowa relacja rodzica i dziecka jest kluczem do wychowania w rodzinie.
Metoda: praca w grupie – max. 10 osób – (warto, szukając odpowiedzi na pytania skorzystać z materiałów pomocniczych)
Wstęp: Modlitwa
J 1,35-39
„Nazajutrz Jan znowu stał w tym miejscu wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: «Oto Baranek Boży». Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: «Czego szukacie?» Oni powiedzieli do Niego: «Rabbi! – to znaczy: Nauczycielu – gdzie mieszkasz?» Odpowiedział im: «Chodźcie, a zobaczycie». Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej.”
Panie pozwól nam odkryć w Tobie nauczyciela, przewodnika, wychowawcę. W czasie kiedy odkrywamy „Kościół, którego jesteś wzorem” chcemy byś objawił przed nami, że jako Bóg – Mistrz i Nauczyciel, chcesz nas kształtować swoją obecnością. Pomóż nam robić to co Ty. Amen.
- Jak jest? WIDZIEĆ (diagnoza sytuacji)
„Współczesne wychowanie jest traktowane jako całokształt procesów i oddziaływań zachodzących w toku wzajemnych relacji między dwiema osobami, pomagających im rozwijać własne człowieczeństwo. Zakłada ono uznanie i afirmację wolności, dzięki której obie strony interakcji mogą ujawniać i urzeczywistniać wobec siebie wartości nadające sens ich życiu. W tak rozumianym wychowaniu nie ma wychowawców i wychowanków, ale są spotykające się ze sobą osoby, które obdarowują się swoim człowieczeństwem. Aby to się mogło dokonać, muszą one wzajemnie otworzyć się na siebie, uznać własną wolność i godność, a także okazać autentyczność, poczucie odpowiedzialności, zaufanie i empatię. Wychowanie jest więc dialogiem między osobami, a zatem zakłada wymienność ról: mówienia i słuchania, dawania i brania, czy też oferowania i asymilowania.” (Za PWN: Wychowanie)
„Wychowawca, (…) nie wtłacza, a wyzwala, nie ciągnie, a wznosi, nie ugniata, a kształtuje, nie dyktuje, a uczy, nie żąda, a zapytuje…” (Janusz Korczak)
Jak wygląda wychowanie dzisiaj:
- Jak wygląda obecnie w rodzinie relacja: dziecko – rodzic?
- Jakie trudności napotykają rodzice i dzieci w procesie wychowania?
- Jak powinno być? OCENIAĆ (ujęcie teologiczne)
W procesie wychowania nieocenioną rolę ma do spełnienia rodzic. Dlatego w wychowaniu chrześcijańskim nie sposób nie spojrzeć na wzór wychowania, jaki zostawia nam Jezus. W Ewangeliach słowo „Nauczyciel”(Rabbi, Rabbuni) w odniesieniu do Jezusa pojawia się 17 razy, a jeszcze bardziej adekwatne określenie „Mistrz”, aż 48 razy.
Co odróżniało Jezusa Nauczyciela od innych nauczycieli Jemu współczesnych?
- Sam osobiście wybiera każdego, kto miał iść za Nim (por. J 15,16)
- Misja uczniów Jezusa nie trwała jakiś czas, ale całe życie – wierność do końca (por. Łk 9, 62)
- Jezus wybiera uczniów, których chce mieć jako przyjaciół, a nie niewolników (por. J 15,15)
Wnioski dla rodziców:
- Misja bycia rodzicem to wola Boża.
- Rodzicem jest się do końca życia, a nie tylko jakiś czas.
- Bycie rodzicem wiąże się z ogromną służbą, która prowadzi do przyjaźni z dzieckiem.
- Czym różni się „chowanie” od wychowania?
- Jakim wychowawcą (nauczycielem) jest Jezus, na czym polega Jego metoda wychowawcza? (Proszę stworzyć dekalog katolickiego wychowania.)
- Co robić, aby było jak powinno być? DZIAŁAĆ (Ujęcie praktyczne -szukanie sposobów naprawy sytuacji)
Godność rodziców wypływa z tego, że powołani są do bycia wychowawcami na wzór Jezusa. Powołani, żeby spełniać misje nie swoją, ale Boże wezwanie.
W tej części szukamy wspólnie odpowiedzi na pytanie: Co robić?
Odpowiedź na nie ukaże nam konkretne zadania, jakie należałoby podjąć, aby odnowić, pogłębić, a może reaktywować wychowanie w rodzinie.
Szukanie sposobów naprawy możemy przeprowadzić przez zadawanie poniższych lub podobnych pytań:
- Kiedy i w jaki sposób mówić rodzicom kim są, jaka jest ich godność, rola, zadanie?
- Jakie tematy poruszać na spotkaniach z rodzicami?
- Co konkretnie zrobić w kwestii wychowania w naszej parafii?
Podsumowanie spotkania
Warto w tym miejscu, aby Sekretarz Parafialnego Zespołu Synodalnego dał możliwość prezentacji wypracowanych wniosków i zrobił krótkie podsumowanie.
Opracowanie konspektu: Diecezjalne Duszpasterstwo Młodzieży
MATERIAŁY POMOCNICZE:
Św. Jan Paweł II, List do Rodzin, 1994
„Wydaje się, że aby trafnie na to pytanie odpowiedzieć (Czym jest wychowanie?), nie można pominąć dwóch fundamentalnych prawd: po pierwsze, że człowiek jest powołany do życia w prawdzie i miłości; po drugie, że każdy urzeczywistnia siebie przez bezinteresowny dar z siebie samego. Odnosi się to zarówno do tych, którzy wychowują, jak i do tych, którzy są wychowywani. Również i wychowanie jest procesem, w którym wzajemna komunia osób dochodzi do głosu w sposób szczególny. Wychowawca jest osobą, która «rodzi» w znaczeniu duchowym (…).
Wychowanie jest więc przede wszystkim obdarzaniem człowieczeństwem – obdarzaniem dwustronnym. Rodzice obdarzają swym dojrzałym człowieczeństwem nowo narodzonego człowieka, a ten z kolei obdarza ich całą nowością i świeżością człowieczeństwa, które z sobą przynosi na świat (…).
Bezpośrednimi wychowawcami w stosunku do swoich dzieci pozostają zawsze na pierwszym miejscu rodzice (…).
Wszyscy inni uczestnicy procesu wychowawczego działają poniekąd w imieniu rodziców, w oparciu o ich zgodę, a w pewnej mierze nawet ich zlecenie.
Jeżeli chodzi o udział Kościoła w procesie wychowawczym, (…) nie chodzi tylko o to, ażeby wychowanie religijno-moralne powierzać Kościołowi, ale żeby wspólnie z nim wychowywać (…).
W miłości znajduje oparcie i ostateczny sens cały proces wychowawczy jako dojrzały owoc miłości rodzicielskiej. Poprzez wszystkie trudy, wszystkie cierpienia i zawody, jakie idą w parze z wychowaniem człowieka, miłość wciąż zdaje wielki egzamin. Aby zdać ten egzamin, trzeba źródła duchowej mocy. To źródło znajduje się nieodmiennie w Tym, który «do końca […] umiłował» (J 13,1).”
Św. Jan Paweł II, VI Apostolska Pielgrzymka do Polski, 1997
„A w wychowaniu chodzi głównie o to, ażeby człowiek stawał się coraz bardziej człowiekiem – o to, ażeby bardziej «był» (…) ażeby (…) umiał bardziej «być» (…) także «dla drugich».
Dokument Spotkania Presynodalnego „Młodzi Ludzie, Wiara i Rozeznanie Powołania”
„Młodzi ludzie próbują znaleźć sens swego istnienia poprzez szukanie wspierających, podnoszących na duchu, autentycznych i dostępnych wspólnot, które będą ich wzmacniały. Doceniamy środowiska, które są pomocne w rozwoju osobowości, a mianowicie rodzinę, która zajmuje uprzywilejowaną pozycję. W wielu częściach świata rola ludzi starszych oraz szacunek do własnych przodków są ważnymi czynnikami w kształtowaniu osobowości młodych. Jednak nie wszędzie tak jest, ponieważ w niektórych miejscach tradycyjny model rodziny traci na znaczeniu. Prowadzi to również do cierpienia młodych ludzi. Niektórzy odwracają się od rodzinnych tradycji, chcąc być bardziej oryginalnymi niż to, co postrzegają jako „tkwiące w przeszłości” i „przestarzałe”. Z drugiej strony, w niektórych częściach świata młodzi szukają swej tożsamości poprzez zakorzenienie w rodzinnych tradycjach oraz dążenie do bycia wiernymi temu, w jaki sposób zostali wychowani.
W jaki sposób Jezus jest pełni posługę nauczyciela:
- Stawia pytania – słucha; nie ma tylko metody podającej, ale wchodzi w świat, myślenie, odczuwanie uczniów.
Czego szukacie?A wy za kogo mnie uważacie? Dlaczego płaczesz? Kto jest większy: czy ten kto siedzi za stołem, czy ten kto służy? Czyż życie nie znaczy więcej niż jedzenie, a ciało więcej niż odzienie? Dlaczego dla waszej tradycji znieśliście Przykazania Boże? Czemu się trwożysz i niepokoisz? Jak można będąc złym mówić dobre rzeczy? Dlaczego zwątpiłeś? Co chcesz, abym ci uczynił? Czy i wy chcecie odejść? Nikt cię nie potępił? Czyż mnie miłujesz więcej niż ci? Cóż tobie do tego?
- Powtarza – Jezus, aby uczniowie zapamiętali Jego naukę, mówi w różny sposób o tym samym.
- Używa obrazów i znaków – przypowieści, porównania.
- Naucza poprzez przykład – styl życia „uczcie się ode mnie”(Mt 11,29)
- Poświęca specjalny czas TYLKO dla uczniów:
– wyjaśnia wszystko na osobności (por. Łk 4,34)
– pływa z nimi na jednej łodzi (por. Mk 8,10)
– uczy ich się modlić (por. Łk 11,1)
– umywa im nogi (por. J 13,15)
– ukazuje się im w pierwszej kolejności po zmartwychwstaniu (por. J 21,14)
- Dziecko jest dla Niego wzorem ucznia (por. Mk 10,15). Poprzez ukazanie postawy dziecka uczy rodziców jak być uczniem w swojej szkole –„szkole Jezusa”.
- Przeżywa z uczniami ich porażki
