Bł. Honorat Koźmiński
Wacław Koźmiński urodził się w Białej Podlaskiej 6 X 1829 r. w rodzinie Stefana i Aleksandry z domu Kahlów. Od 1835 r. uczęszczał do szkoły elementarnej, a po przeniesieniu się rodziny do Wrocławka w 1840 r. rozpoczął naukę w Płocku. Natomiast od 1844 – studia w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Rok 1846 był dla Wacława bogaty w tragiczne przeżycia. Został posądzony o udział w powstaniu i osadzony w Cytadeli Warszawskiej. W niej postanawia podjęcie życia zakonnego w Zakonie OO. Kapucynów. Swoje postanowienie zrealizował w 1848 r. i podczas obłóczyn otrzymał imię Honorat. Dwa lata później złożył śluby wieczyste, a w roku 1852 przyjął świecenia kapłańskie z rąk abpa Antoniego Melchiora Fijałkowskiego w Warszawie. Na tej placówce spędził swoje pierwsze lata pracy duszpasterskiej, aż do momentu kasaty klasztoru warszawskiego w 1864 r. i przeniesienia do Zakroczymia, po pewnym czasie do Nowego Miasta nad Pilicą, gdzie pozostał, aż do śmierci i 6 XII 1916 r. W roku 1988 został ogłoszony przez papieża Jana Pawła II błogosławionym.
Bł. Sancja Szymkowiak
Błogosławiona Siostra Sancja Janina Szymkowiak przyszła na świat 10 lipca 1910 r. we wsi Możdżanów koło Ostrowa Wielkopolskiego jako najmłodsza i jedyna dziewczynka z pięciorga dzieci Augustyna i Marianny z Puchalskich. Wychowanie religijne w rodzinie Szymkowiaków szło w parze z wychowaniem patriotycznym, mieszkali bowiem na terenach zaboru pruskiego, z domu rodzinnego Błogosławiona wyniosła silną wiarę, gorącą miłość Serca Jezusowego, mocne zasady moralne oraz zamiłowanie do pracy sumiennej, systematycznej i poważnego traktowania swoich obowiązków. Po trzech latach nauki w niemieckiej szkole elementarnej w pobliskiej Szklarce, w 1919 r. rozpoczęła naukę w żeńskim Liceum i Gimnazjum Humanistycznym w Ostrowie Wielkopolskim. W maju 1928 r. zdała egzamin dojrzałości i w 1929 r. rozpoczęła studia na uniwersytecie Poznańskim, na filologii romańskiej. Jako studentka brała czynny udział w pracach Sodalicji Mariańskiej: w zebraniach, konferencjach, rekolekcjach zamkniętych apostołując dyskretnie i skutecznie, znali ją też dobrze różni nędzarze w najbardziej zaniedbanej dzielnicy Poznania, których wspomagała w miarę własnych sił i możliwości. 27 czerwca 1936 r. poprosiła o przyjęcie do Sióstr Serafitek w Poznaniu. Przy obłóczynach otrzymała nowe imię: Maria Sancja. Wierna przepisom zakonnym, posłuszna poleceniom przełożonych z głęboką wiarą umiała wszędzie dostrzegać wolę Tego, którego wybrała. W zgromadzeniu Błogosławiona spełniała różne prace. Była wychowawczynią, nauczycielką, tłumaczką, furtianką, refektarką. W czasie okupacji jeńcy francuscy i angielscy, którym S. Sancja służyła jako tłumacz nazywali ją „Aniołem dobroci”. Ciężkie przeżycia, zimno, głód, podcięły jej wątłe siły, zapadła na gruźlicę gardła, śluby wieczyste składała na łożu śmierci w 1942 r. W roku 2002 podczas Mszy św. na krakowskich Błoniach Sługa Boży Jan Paweł II wyniósł Siostrę Sancję Szymkowiak do chwały ołtarzy.
Małgorzata Łucja Szewczyk
Łucja Szewczyk urodziła się w 1828 r. na Wołyniu. Mając siedem lat straciła ojca, a dwa lata później i matkę. Wychowywała się w rodzinie swojej starszej siostry. Już od wczesnych lat młodości odczuwała powołanie zakonne, której jednak przez istniejącą sytuacje polityczną nie mogła zrealizować. Po odbytej podróży do Ziemi Świętej utwierdziła się jeszcze bardziej w postanowieniu całkowitego oddania się Bogu. Z tym też zamiarem zgłosiła się do Warszawskiego „Przytuliska”, prowadzonego przez Kazimierę Gruszczyńską, pod koniec lat 70-tych XIX wieku.
Około 188O r. udała się do Zakroczymia, aby pod przewodnictwem o. Honorata Koźmińskiego odprawić rekolekcje. Jemu odkryła swoje wewnętrzne pragnienie poświęcenia się na wyłączną służbę Jezusowi w tych najbardziej potrzebujących – biednych, chorych. W 1881 r. stała się współzałożycielką nowej rodziny, zwanej później Serafitkami. Przewodniczyła temuż Zgromadzeniu na stanowisku Matki Generalnej do 1904 r. Po złożeniu urzędu wyjechała na placówkę do Nieszawy, gdzie zmarła 5 VI 1905 r.
