Różaniec w postaci zbliżonej do dzisiejszej upowszechnił św. Dominik. On też nazwany został Ojcem Różańca do Najświętszej Maryi Panny. Do ustalenia obecnej formy Różańca przyczynił się jednak jego współbrat bł. Alan de la Roche (1428-1475). To on podzielił 150 „zdrowasiek” na dziesiątki, które przeplótł „Modlitwą Pańską”. On stał się również pierwszym założycielem bractwa różańcowego w Douai w 1470 r. Wtedy też ostatecznie ustalono do rozważań 15 tajemnic życia Pana Jezusa i Jego Matki, dzieląc je na 5-radosnych, 5 bolesnych i 5 chwalebnych.
Początkowo modlitwa ta nazywana była „Psałterzem Maryi”, ale później upowszechniła się nazwa Różaniec od łacińskiego rosarium – wieńca róż, którym przyozdabiano wizerunki Matki Bożej.
Różaniec jest modlitwą, która przez rozmyślanie nad życiem Matki Najświętszej i Pana Jezusa kieruje nas ku tajemnicy zbawienia człowieka. Różaniec uczy mądrego przeżywania codzienności w tajemnicach radosnych, swoich cierpień w tajemnicach bolesnych oraz nastawienie na życie przyszłe – w tajemnicach chwalebnych.
Matka Boża prosiła o odmawianie Różańca Świętego we wszystkich swoich objawieniach. W Fatimie oznajmiła dzieciom, że jest Królową Różańca Świętego: „Przyszłam na ziemię, aby upomnieć ludzkość, aby ludzie więcej nie grzeszyli. Niech przestaną obrażać mojego Syna. Niech ludzie odmawiają Różaniec i niech czynią pokutę”.
Ojciec Święty Jan Paweł II powiedział: „Różaniec to moja ulubiona modlitwa! (…) Wspaniała w jej prostocie i jej głębi. Z głębi serca zachęcam wszystkich do jej odmawiania”.
Rozpoczynając 25 rok swojego pontyfikatu Jan Paweł II w liście apostolskim „Różaniec Dziewicy Maryi” ogłosił Rok Różańca (od października 2002 r. do października 2003 r.). Wtedy tez Ojciec Święty wprowadził nową część Różańca, Tajemnicę Światła. Uwzględniające lata publicznej działalności Pana Jezusa, aby Różaniec w pełniejszy sposób można było nazwać streszczeniem Ewangelii. Odtąd cały Różaniec liczy 20 tajemnic, a Żywe Róże składają się z 20 osób.
Pierwsze Róże Żywego Różańca powstały dzięki inicjatywie sługi bożej Pauliny Jaricot (1799-1862) założycielki dzieła rozkrzewienia wiary. To ona w 1825 r. zainicjowała żywy różaniec zdając sobie sprawę, że dobre uczynki znaczą niewiele, jeśli nie wspiera ich modlitwa. Tworzyła grupy, składające sie z 15 osób, z których każda odmawiała codziennie jedną z piętnastu tajemnic różańcowych. Piętnastkę osób porównała do 15 węgli, które nie zawsze płoną jednakowym ogniem, bywa, że kilka z nich zaledwie sie tli, niektóre są już zimne ale jeśli choć jeden z nich płonie, to z czasem rozgrzeje pozostałe i razem wybuchną ogniem. Na tym właśnie polega siła Żywego Różańca.
Oficjalnej aprobaty dla Żywego Różańca udzielił papież Grzegorz XVI. W 2002 r. Ojciec Święty Jan Paweł II podpisał błogosławieństwo dla członków róż Żywego Różańca.
Obietnice Matki Bożej dla odmiawiających Różaniec dane bł. Alanowi de la Roche:
1. Wszyscy, którzy wiernie mi służyć będą odmawiając Różaniec Św. otrzymają pewną szczególną łaskę.
2. Wszystkim odmawiającym pobożnie mój Różaniec przyrzekam moją szczególniejszą opiekę i wielkie łaski.
3. Różaniec będzie najpotężniejszą bronią przeciw piekłu, wyniszczy pożądliwości, usunie grzechy, wytępi herezje.
4. Cnoty i święte czyny zakwitną – najobfitsze zmiłowanie uzyska dla dusz od Boga: serca ludzkie odwróci od próżnej miłości świata, a pociągnie do miłości Boga i podniesie je do pragnienia rzeczy wiecznych; o ileż dusz uświęci ta modlitwa.
5. Dusza, która poleca mi się przez Różaniec – nie zginie.
6. Ktokolwiek odmawiać będzie Różaniec św. – rozważając równocześnie tajemnice święte nie dozna nieszczęść, nie doświadczy gniewu bożego, nie umrze nagłą śmiercią; nawróci się, jeśli jest grzesznikiem, jeśli zaś sprawiedliwym – wytrwa w łasce i osiągnie życie wieczne.
7. Prawdziwi czciciele mego Różańca nie umrą bez sakramentów św.
8. Chcę, aby odmawiający mój Różaniec, mieli w życiu i przy śmierci światło i pełnię łask, aby w życiu i przy śmierci uczestniczyli w zasługach świętych.
9. Codziennie uwalniam z czyśćca dusze, które mnie czciły modlitwą różańcową.
10. Prawdziwi synowie mego Różańca osiągną wielką chwałę w niebie.
11. 0 cokolwiek przez Różaniec prosić będziesz – otrzymasz.
12. Rozszerzającym mój Różaniec przybędę z pomocą w każdej potrzebie.
13. Uzyskałam u syna mojego, aby wpisani do bractwa mojego Różańca – mieli w życiu i przy śmierci za braci wszystkich mieszkańców nieba.
14. Odmawiający mój Różaniec są moimi dziećmi, a braćmi Jezusa Chrystusa, Syna mojego Jednorodzonego.
15. Nabożeństwo do mego Różańca jest wielkim znakiem przeznaczenia do Nieba.
Źródło: Modlitewnik Różańcowy w opracowaniu o. Szymona Niezgody OP, str.91-92. Warszawa, 1993.
Oprac.: Renata Foryś – Szczepanik
